Schrijfwedstrijd

Gaza, 2 november 2024

Liefste moeder,

Ik ben te verdoofd en te verdrietig maar belofte maakt schuld. ‘Schrijf me als je het niet mee trekt’, zei je bij ons afscheid. Dit is het moment. Sinds gisteren denk ik alleen nog maar aan ons laatste samenzijn. Hoe je een week daarvoor de deur van je appartement openzwaaide en straalde toen je mij zag. Jouw armen wisten niet hoe snel ze mijn lijf moesten omarmen. ‘Je hebt koffie nodig’, zei je en dook de keuken in. Ik betrad de woonkamer. Een harde knal deed me ineen duiken en niet veel later zag ik even verderop rookpluimen opdoemen. Het ziekenhuis leek als plek ineens een stuk veiliger.

‘Als alles in puin ligt hebben we altijd nog koffie’, zei je. Het kopje belandde naast de ingelijste familiefoto toen vader er nog was. Je ogen bleven er even op rusten. ‘Het is heel gek Abed, mijn gevoel zegt dat je binnenkort zelf vader zult worden of een vaderrol op je gaat nemen.’
‘Ik doe niet anders mam’, zei ik met schorre stem. Door mijn hoofd schoten de beelden en geluiden van de laatste tijd. Mannen en vrouwen die zich op brancards aan me vastklampten me smekend dat ze nu echt nog niet dood mochten gaan. Kinderen die in de gangen om hun ouders schreeuwden en soms dachten dat ik hun vader was.
‘Het is daar vreselijk mam. De gewonden blijven maar komen. We doen ons best maar het is niet genoeg. De laatste tijd ruik en voel je alleen nog maar de dood. Ik kan niet meer.’
‘Je moet door Abed. Ook voor de doden moet je er zijn. Jij bent degene die ze nog een laatste eer kunt bewijzen.’

Na een half uur volgde de laatste knuffel. Gisteren kwam ik je aan het eind van de dienst weer tegen liggend op een brancard. Een rilling ging door mijn lijf toen ik het laken optilde en jouw gezicht zag. Ik schreeuwde, pakte je vast in de hoop dat je jouw ogen zou openen en me zou zeggen dat je op dit moment had gewacht. In plaats daarvan bleef je roerloos liggen. Ik omarmde je lichaam met alle liefde die ik in me had en ik hoop dat je dat gevoeld hebt mama. Nu glinster je aan de hemel maar ooit ga ik je weer zien. Misschien duurt dat niet eens zo lang meer.

Abed

In november was de Palestijnse hulpverlener Abed in het nieuws. Hij had zojuist zijn moeder herkend op een brancard. De hartverscheurende beelden lieten me niet los. In dezelfde periode zag ik een oproep voorbij komen voor een schrijfwedstrijd met als thema ‘moeder’. De invulling (fictie/non-fictie) was vrij, het aantal woorden was maximaal 400. Het werd fictie maar wel met de echte beelden op mijn netvlies. Dit weekend verscheen Abed weer in mijn gedachten. Ik hoop dat hij nog leeft maar zeker weten doe ik dat niet.