Schoolreisje
Nog één keer mocht ik als begeleider mee met schoolreisje. Wat een feest. Ik meldde me op de dag zelf op tijd aan en trof een klas die er zin in had. Ook uit de geluiden in de andere klassen, kon ik opmaken dat iedereen in opperbeste stemming was. Op naar de bus. Deze was nog niet vertrokken of de snoepzakken kwamen al tevoorschijn. De één nog groter dan de ander. Ik vond dat die van mijn dochter nog best bescheiden was in vergelijking met de rest, maar daar dachten de oudste twee thuis dus heel anders over. Toen zij eenmaal doorkregen welke snoepzak de jongste meekreeg, brachten zij mij fijntjes in herinnering hoe dat er in 'hun tijd' aan toe ging. Geen eigen zak maar een rolletje fruittella en één of hooguit twee van die kleine zakjes die weer in zo’n grote zak zitten. Daar moesten zij het mee doen terwijl IEDEREEN een echte snoepzak mee had en zij dus niet. En hoe awkward dat vooral was. Ik kon me er snel van afmaken door te zeggen dat ik daar geen actieve herinneringen meer aan had, maar stiekem had ik die wel. Sterker nog ik zag de rolletjes snoep zo weer op de keukentafel liggen. 'Tja tijden zijn veranderd', was mijn slappe antwoord.
Maar goed er gingen dus behoorlijk wat snoepzakken mee, waarvan de helft al op was toen we arriveerden bij het pretpark dat op nog geen 13 kilometer lag. Het mocht de pret niet drukken. Sterker nog iedereen was met wat suiker op nog enthousiaster om allerlei attracties in te gaan. En dat gebeurde ook. De hele dag door. Mijn taken waren overigens vrij simpel: een beetje rondlopen en vooral niet met alles meelopen want dat is op deze leeftijd irritant. En dus bestudeerde ik de begeleiders:
- die wel heel druk in de weer waren met kleuters die alle kanten op wilden
- die meeuwen weg moesten jagen die het op de krentenbolletjes hadden voorzien
- die zich haastten om op tijd met een kleuter de wc te bereiken en
- die de hele dag kinderen aan het tellen waren
Ook hier kwamen allerlei herinneringen naar boven van een tijdje terug. Gelukkig een gepasseerd station. Ik hield me aan mijn opdracht en had al met al een vrij relaxte dag. Op de terugreis kwam de geur van suiker me nog één keer tegemoet toen de laatste snoepjes de vermoeide monden ingingen. Net als vroeger dook ik ook weer onder de banken op het moment dat de bus de straat in reed.
‘Iedereen weet het al’ riep een kind drie rijen voor me.
‘Het blijft grappig’ zei weer een ander.
En dat is ook zo. Tijden zijn veranderd, zeker op snoepgebied, maar deze traditie is een blijvertje.
Juni 2022