Napret
Ik had me voorgenomen om het dit jaar niet te laten gebeuren en dacht aan al die keren dat het niet was gelukt hoezeer ik het ook had geprobeerd. Deze keer zou het me vast wel lukken om de napret van de zomervakantie lang(er) vast te houden. Tijdens de kleine rondreis door Zuid-Duitsland en Noord-Italië hield ik mezelf de hele tijd voor om alles goed in me op te nemen. Dat zou vast helpen om de napret iets te rekken. De zintuigen werden bewust aangesproken en meerdere keren per dag gecheckt of ze alles wel zagen, hoorden, proefden en voelden van wat er te zien, horen, proeven en voelen was. De terugreis gebruikte ik om de beelden, geluiden en geuren terug te halen van de vakantie.
Ze passeerden allemaal de revue: de Duitse degelijkheid van Beieren in het plaatsje Fussen, op de grens met Oostenrijk, waar een uitgestrekt bosgebied met diverse wandeltochten op ons wachtte. De topattractie Kasteel Neuschwanstein viel tegen. Het verhaal van koning Ludwig II die dit kasteel voor zichtzelf liet bouwen maar er uiteindelijk nooit in woonde en vlak na de bouw op mysterieuze wijze aan zijn einde kwam bleek een stuk spannender. We doorkruisten de staart van Oostenrijk en beseften in Zuid-Tirol dat dit deel van Italië nog behoorlijk veel Duitse invloeden kent. Dat niet alleen ook goed gemarkeerde bergwandelingen en veel huizen en bruggen uit een ver verleden. De klokkentoren van de plaatselijke kerk in Tisens liet ons meerdere malen per dag (en vooral op zondag) weten dat hij nog goed werkt en niet vergeten mag worden. We proefden van de Italiaanse keuken die ons leerde dat de pasta’s en pizza’s daar toch echt veel lekkerder zijn dan hier.
In Padua snoven we geschiedenis van heel ver terug op. We bezochten de Universiteit van Padua die al in 1222 werd gesticht en de Orto Botanica, de oudste Hortus botanicus van Europa. Deze stond op mijn vizier na een bezoek aan een andere oude Hortus Botanicus bij ons in de buurt Hortus Botanicus Leiden. De basiliek van Padua liet ons kennis maken met de beschermheilige van de stad, San Antonio. Een kleine tweehonderd kilometer westwaarts ontdekten we één van de kleinere meren in Italië: het Iseomeer. Dit meer kent een rijke geschiedenis die teruggaat tot de Romeinse tijd. Wij ervoeren vooral hoe prachtig en fijn het is om pal aan het meer te staan. In de ochtend met verse koffie het meer zien ontwaken, overdag het meer in plonsen en ‘s avonds de zon aan de overkant van het meer achter de bergen zien verdwijnen. Ook de dieren mocht ik niet vergeten. De mieren in Baone die er met onze broodkruimels vandoor gingen, de krekels die ons gratis een 24-uurs concert gaven en de wespen in Hopfen am See die op al onze zoetigheden afkwamen.
Alles stond me nog scherp voor ogen tijdens de autorit maar verdween toch weer als sneeuw voor de zon toen we de wijk en uiteindelijk onze straat inreden. Alsof het nooit gebeurd was. Er waren weer praktische zaken te regelen en iedereen moest en wilde weer wat. De vakantiestemming was in geen velden of wegen meer te bekennen. Ik probeerde het nog door uitgebreid te vertellen over onze belevenissen als iemand er naar vroeg en bestelde al na een paar dagen het fotoboek van de https://www.polarsteps.com die ik sinds vorig jaar gebruik als reisverslag. Binnen een paar dagen lag het album al op de deurmat. Ondanks alle verhalen en foto's leek het alsof het niet mijn vakantie was. Inmiddels ben ik ook alweer met hele andere dingen bezig. Er zijn deadlines voor artikelen over burgerdemonstraties en de lokale politiek waarvoor ik onder andere een bezoek bracht aan Erfgoed Leiden om archiefstukken in te zien.
Hoe zit het toch met de voorpret van een vakantie die zoveel langer duurt dan de napret? Ben ik de enige die daar last van heeft? Tips om de napret langer te rekken zijn van harte welkom want ik ga het volgend jaar gewoon weer proberen.
Augustus 2024