Annie de musical
Het was nog stil in de gangen van het Rijnlands Lyceum toen ik woensdagavond mijn entree maakte voor een exclusief bezoek backstage. De productie settelde zich achter de tafel met tickets, de dirigenten namen met het orkest de laatste details door en de acteurs werden geschminkt. Er heerste een soort van serene stilte voor de storm van de musical die aanstaande was. Heel even betrad ik het podium en stond oog in oog met rijen lege plastic stoelen. Dit was the place to be voor de 29 scholieren die door de audities waren gekomen en 100 concurrenten van zich af wisten te schudden. Nog één uitvoering stond op de planning over niet zo’n lange tijd.
In de docentenkamer kreeg ik de kans om met de regisseur te spreken. Hij vertelde over hoe hij eind jaren negentig zelf op het podium van het Rijnlands Lyceum stond en in zijn eindexamen de rol van Hamlet vertolkte. Hoe het is om nu aan de andere kant te staan en te zien welke leerlingen durven en lef tonen op het podium. We spraken over het proces van de keuze voor een nieuwe musical en de creativiteit die vrijkomt om het stuk te bewerken zodat het past bij het aantal en type leerlingen dat meedoet. Dat geldt overigens ook voor de arrangementen zou ik later van één van de dirigenten horen. Alles op maat gemaakt, wat een luxe. Het maakte mij alleen maar nieuwsgieriger naar wat ik straks allemaal te zien en te horen kreeg.
Eén vraag mocht niet ontbreken: waarom de keuze voor Annie? Zelfs daar was goed over nagedacht. Dit jaar is het precies 100 jaar geleden dat het personage Annie werd geboren in de strip van Harold Gray, die toen nog Little Orphan Annie heette. Later volgden er musicals en films. De meest bekende is de musical-film die in 1982 uitkwam en recent nog de film Annie uit 2014. ‘Daardoor is dit geen stoffige musical maar eentje die ook populair is onder onze leerlingen’, voegde de regisseur er lachend aan toe. En toen moest hij weer aan het werk en had ik nog even de tijd om de geschiedenis in te duiken. Die Broadway musical en film stonden wel redelijk op mijn netvlies maar alles daarvoor niet. De zoektocht leverde interessante feiten op met name over de geestelijk vader: cartoonist Harold Gray. Hij maakte strips met als doel publicatie in de Chicago Tribune. Heel makkelijk ging dat niet. Gray werd meerdere keren afgewezen maar bleef proberen. In de straten van Chicago sprak hij een meisje aan en zij werd de hoofdpersoon van zijn nieuwe strip. Voor die tijd best bijzonder want er waren veertig strips met jongens als hoofdpersoon en slechts drie met een meisje. Over lef en durf gesproken. Het begon met een wekelijkse publicatie maar al vrij snel kwam de strip dagelijks uit. En zo werd Annie een blijvertje.
Meer tijd was er niet want de deuren gingen open en het was zaak een stoel te bemachtigen. Ik liet me de anderhalf uur daarna onderdompelen in Annie, de musical anno 2024. Het was een genot om zoveel jonge ambitieuze en getalenteerde acteurs en muzikanten op het podium te zien spelen. Een tweetalige voorstelling met twee Annies die zo vloeiend in elkaar overliepen dat je dat niet eens doorhad. Een prestatie van groot formaat. Harold Gray moest eens weten hoe 100 jaar later 'zijn' Annie nog steeds springlevend is.