Aardbeving
Vorige week stonden we nog uitgebreid stil bij de grootste natuurramp die ons land heeft gekend. Er was volop aandacht voor de watersnoodramp die precies zeventig jaar geleden plaatsvond en aan bijna tweeduizend mensen het leven kostte. In dezelfde week – maar dan zeventig jaar later - gebeurde er elders op de wereld een nieuwe ramp van ongekende orde.
Zeventig jaar geleden was er enkel de radio, nu komen in een mum van tijd vele foto’s en beelden binnen van de aardbeving in Turkije en Syrië. Er verschijnen getallen van slachtoffers die niet te bevatten zijn. Dat geldt ook voor alle betonnen gebouwen die als kaartenhuizen zijn ingestort. Er verschijnen tranen in mijn ogen bij het zien van familieleden die alles en iedereen zijn kwijtgeraakt. Niet veel later huil ik tranen van geluk als ik beelden zie van een geslaagde reddingsoperatie maar krijg gelijk een brok in mijn keel bij het idee dat de rest van de familie misschien niet meer te redden valt. Het is moeilijk om lijdzaam toe te kijken naar het leed van anderen.
In de dagen die volgen verschijnt er een bericht en een paar filmpjes op één van mijn appgroepen. Het is van de Turkse Zelforganisatie Leiden die een inzamelactie heeft opgezet. Ik besluit ter plekke om met de actie mee te doen. Niet veel later zit ik op de fiets. Als ik bij de moskee aankom herken ik gelijk de vrijwilligers die in blauwe en feloranje hesjes driftig heen en weer lopen. Sommige gaan er even bij zitten om energie te tanken voor de vele uren die nog te gaan zijn. Het is een komen en gaan van mensen die dozen en zakken met spullen komen brengen. In alle hectiek lukt het me om een vrijwilligster te spreken. Ik wijs naar het briefje op het raam en vraag of daar alle spullen op staan die ze nodig hebben. Ze bestudeert het briefje kort en voegt er nog één artikel aan toe: zaklampen. ‘De elektriciteit is natuurlijk ook overal uitgevallen’, zegt ze met een zucht.
In de dichtstbijzijnde winkel ga ik met de lijst aan de slag. Aan de lege schappen van de zaklampen te zien ben ik niet de eerste die inzamelt. Gelukkig vind ik verderop toch nog een paar. De dankbaarheid is groot als ik even later mijn tas met spullen aflever. Veel tijd om te blijven is er niet, achter mij heeft zich alweer een kleine rij gevormd. Wat een solidariteit en verbondenheid heb ik vanmiddag gezien. Jammer dat een ramp of oorlog vaak de directe aanleiding is. Misschien kunnen we het ook een keer spontaan proberen. Dat zou ons goed doen.
Februari 2023