Leesclub-column 'Ik ben helemaal om'
Leesclubs: ik heb ze lange tijd als beklemmend ervaren. Voornaamste bezwaren: lezen wat de pot schaft, lezen met een deadline en er dan ook nog wat van vinden. Ik bleef liever hangen bij mijn 'eigen' schrijvers en genres en las vooral graag op mijn eigen tempo. Maar waarom eigenlijk? Om daar achter te komen startte ik onlangs de zoektocht naar een leesclub. Dat bleek in de praktijk lastiger dan gedacht. Online (waar niet) vond ik één en ander maar niet wat ik zocht. Ik nodigde mezelf een paar keer spontaan uit als het woord leesclub in een gesprek viel en hoopte op een warm welkom. Helaas kreeg ik nul op het rekest. Allerlei logische redenen om me te weigeren passeerden de revue zoals: ”Sorry we zitten al vol”, “Sorry we zijn een groepje oud-collega's” etc. Net op het moment dat ik de hoop had opgegeven las ik in de Boekenkrant de uitnodiging voor een leesclub waar je je spontaan bij kan aansluiten en die eens in de zoveel tijd wordt georganiseerd. Het leek me ideaal en het is in werkelijkheid ook ideaal gebleken.
Afgelopen dinsdag was het weer zover. Op het menu stond het boek Verzonken stad van Marta Barone. Ik las me een ongeluk om het boek op tijd uit te hebben, deed een kleine research naar de schrijfster (en was onder de indruk van de prijzen die ze met dit boek won) en sloeg de recensies bewust over om mijn eigen mening te kunnen vormen. Het was denk ik door de prijzen dat ik door ben gaan lezen want ik vond het begin stroef. Zo'n beetje halverwege het eerste deel las het verhaal soepel met prachtige beeldende zinnen en mooie metaforen. En toen begon de sessie van de leesclub. In een uur tijd lieten we ons licht schijnen over de vorm (roman en/of autobiografie), het verhaal (zoektocht van schrijfster naar het verleden van haar vader die lid was van Prima Linea), setting (Noord-Italië) en tijdsbeeld (jaren 70 en 80). We discussieerden over van alles en raakten niet uitgepraat omdat iedereen weer wat anders tussen de regels had gelezen.
Conclusie: ik ben helemaal om! Alle tegens zijn van tafel, inclusief de deadline die een mooie stok achter de deur is gebleken. Dank Boekenkrant. Ik kijk uit naar de volgende uitnodiging.
Dit artikel is gepubliceerd in de Boekenkrant van april 2022 (no 4, jaargang 16).